این را نمی دانم من از باد  یا از گلی تنها شنیدم یا شاید از خورشید یاباد یا از هوا آن را شنیدم .

وقتی كه یك شب ماه روشن در رختخواب ابر می خفت این را شنیدم كه صدایی در گوش من آرام می گفت:

To quiro

Timoty molty bene

Te adore

I love you

اینا همه یعنی:

دوست دارم

دوراهی

در تنهایی خویش به چه اندیشه کنم که پر از سکوتم وسکوت

مثل تخته سنگی که با شلاق موج سکوت میکند و سکوت

آرامش اقیانوس با نفس خسته ی باد طوفانی میشود و من با چشمان تو

چه بگویم و چه بنامم ترا که هم دوستت دارم و هم ...

دوستت دارم شاید روزی همدمم بودی همه کسم بودی ،عاشقت بودم و عاشقم بودی ،

تنهایی دستانم را دستان تو پر می کرد...

متنفرم ازت چون گاهی قلبم شکستی  و پا روی احسا س و جوانی ام نهاده ای...

چه کنم رهایت کنم یا با تو بمانم؟

بمانم تا بسازم یا بروم تا بسوزم؟

بر جاده ای گام نهاده ام که خود مقصدش ندانم

در دام دوراهی گیر افتاده ام

سازش و سوزش هر دو برایم یکی خواهد بود. رفتن و ماندن...

به چه اندیشه کنم که پر از مبهمم پر از دوراهی ها، پر از پشیمانی و ندامت...

کوله بارم را بسته ام اما جایی برای رفتن وسفر کردن ندارم

مرا اینگونه باور کن ، کمی تنها ، کمی خسته،کمی از یادها رفته ،خدا هم ترک ما کرده

خدا دیگر کجا رفته؟ ....

سلام به همگی

چه اونایی که میان چه نمیان چه نظر میدن چه نمیدن

میخوام یه سوالی بپرسم دوست دارم که دوست داشته باشین نظر بدین

اگه کسی که دوستش دارین یعنی واقعا دوستش دارین بره شما چیکار میکنین با یادگاریاش چیکار میکنین نگه میدارین یا نه؟؟؟

دوست دارم هر کسی که میاد نظرشو بگه

ممنون از همتون

دوباره دلم واسه غربت چشمات تنگه
دوباره اين دل ديوونه واست دلتنگه
وقت از تو خوندنه ستاره ء ترانه هام
اسم تو برای من قشنگترين آهنگه
بی تو يك پرنده اسير بی پروازم
با تو اما ميرسم به قله آوازم
اگه تا آخر اين ترانه با من باشي
واسه تو سقفی از آهنگ و صدا ميسازم
با يك چشمك دوباره منو زنده كن ستاره
نذار از نفس بيفتم تويي تنها راه چاره
آی ستاره آی ستاره بی تو شب نوری نداره
اين ترانه تا هميشه تو رو ياد من مياره

  توكه از خاطره عشق جدایم كردی 
            پس چرا باز غریبانه صدایم كردی 
                       تو همانی كه خریدی دل تنهایی مرا 
    بین تنهایی یك درد رهایم كردی
                   راه پر پیچ و خم و پر از طوفان بود 
     تو ولی كفشی از احساس به پایم كردی
                         همه زندگیم وقف تو عشق تو شد
         تو بگو گوشه كاری كه برایم كردی
                  گر، یه افسانه نبودم ولی مثل یك كتاب 
    كهنه و خرد شدم بس كه تو تایم كردی

عشق يک پديده مذهبي است ...

عشق يک پديده مذهبي است، بزرگترين پديده مذهبي که وجود دارد. اين عشق است که به نيايش تبديل مي‌شود. اگر کسي را دوست بداري نبايد به هيچ کس ربطي داشته باشد، چرا ديگران بايد موضع دفاعي بگيرند؟ اگر ناراحت شوند بايد مشکلي در آنان باشد. شايد آنان احساس حسادت کنند ولي نمي‌توانند حسادت خود را نشان دهند، پس خشمگين مي‌شوند. يکي از مرشدان بزرگ صوفي گفته: «من بايد خويشتن را در ديگران خالي کنم، در اشکها و در لبخندها و در آغوش گرفتنها، اين راهي است که انسان خالي مي‌شود و آماده مي‌گردد تا خدا وارد شود.»
در يک لحظه وقتي شخصي خالي شد، ناگهان همه چيز سرشار از خداوند مي‌گردد. وقتي کسي را در عشقي عميق ببوسي، خودت را در ديگري مي‌ريزي. اين راه خالي شدن از خويشتن است و وقتي کاملا خالي شدي، خداوند وارد مي‌گردد. خالي شدن يعني در مراقبه به سر بردن. من مايلم تمام دنيا در محيطي عاشقانه همديگر را در آغوش بگيرند.
 

دیشب دوباره دیدمت اما خیال بود

تو در کنار من بشینی؟...... محال بود

هر چه نگاه عاشق من بی نصیب بود

چشمان مهربان تو پاک و زلال بود

پاییز بود و کوچه ای و تک مسافری

با تو چقدر کوچه ی ما بی مثال بود

نشنید لحن عاشق من را نگاه تو

پرواز چشم های تو محتاج بال بود

سیب درخت بی ثمر آرزوی من

یک عمر مانده بود ولی کال کال بود

گفتم کمی بمان به خدا دوست دارمت

گفتی مجال نیست ولیکن مجال بود

یک عمر هر چه سهم تو از من نگاه بود

سهم من از عبور تو رنج و ملال بود

چیزی شبیه جام بلور دلی غریب

حالا شکست وای صدای وصال بود

شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد

اما نه با خیال تو بودم حلال بود

انتظار بی پایان.....................................

باغ زندگی

---

بسم الله الرحمن الرحیم

و این آغاز انسان بود...

از بهشت که بیرون آمد، دارایی اش یک سیب بود. سیبی که به وسوسه آن را چیده بود. و مکافات این وسوسه هبوط بود.

فرشته ها گفتند: تو بی بهشت می میری. زمین جای تو نیست. زمین همه ظلم است و فساد.

انسان گفت: اما من به خود ظلم کرده ام. زمین تاوان ظلم من است. اگر خدا چنین می خواهد، پس زمین از بهشت بهتر است.

خدا فرمود: برو و بدان جاده ای که تو را دوباره به بهشت می رساند از زمین می گذرد، زمینی آکنده از شر و خیر، آکنده از حق و  از باطل، از خطا و صواب، و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد تو باز خواهی گشت وگرنه...

و فرشته ها همه گریستند. اما انسان نرفت. انسان نمی توانست برود. انسان بر درگاه بهشت وامانده بود. می ترسید و مردد بود. و آن وقت خدا چیزی به انسان داد. چیزی که هستی را مبهوت کرد و کائنات را به غبطه واداشت.

انسان دست هایش را گشود و خدا به او اختیار داد.

خدا فرمود: حال انتخاب کن. زیرا که تو برای انتخاب کردن آفریده شدی. برو و بهترین را برگزین که بهشت، پاداشِ به گزیدن توست. عقل و دل هزاران پیامبر نیز با تو خواهند آمد، تا تو بهترین را برگزینی. و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد. رنج و نبرد و صبوری را. و این آغاز زندگی انسان بود.

بــــیــا...

---

ای مـرا آزرده از خود ، گــر پشیـمانی ، بیا

نغمه های نا موافق گر نمی خوانی ، بیا

تا كه ســر پیچیدی از راه وفا ، گـفتم: برو

جــز وفــا اگــر راهــی نـمــی دانـــی ، بیا

یك نفس با من نبودی مهربان ای سنگدل

زان همه نامهربانی ، گر پـشیمانی ، بیا

تاب رنجـوری نـدارم در پـی رنـجـم مباش

گر نمی خواهی كه جانم را برنجانی، بیا

خود تو دانی، دردها بر جان من بگذاشتی

تا نـفـس دارم ، اگــر در فـكـر درمـانی بیا

دشمن جانم تو بودی،درد پنهانم ز توست

با همه این شكوه ها ، گر راحت جانی بیا

چه ساده بودم
آن هنگام که می پنداشتم
ترکیدن بادکنک آبی من،
ناگوارترین حادثه ی عالم است!

هر نفس می رسد از سینه ام این ناله به گوش

كه در این خانه دلی هست به هیچش مفروش !

چون به هیچش نفروشم ؟ كه به هیچش نخرند

هركه بار غم یاری نكشیده ست به دوش

سنگدل ، گویدم از سیم تنان روی بتاب

بی هنر ، گویدم از نوش لبان چشم بپوش

برو ای دل به نهانخانه خود خیره بمیر

مخروش این همه ای طالب راحت ! مخروش

آتش عشق بهشت است ، میندیش و بیا

زهر غم راحت جان است ، مپرهیز و بنوش

بخت بیدار اگر جویی با عشق بساز

غم جاوید اگر خواهی ، با شوق بجوش

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است.
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است.

…… دستانم گرمی دستانت را می خواهد پس دستانم را به تو میدهم
قلبم تپش قلبت را می خواهد پس قلبم را به تو میدهم
چشمانم نگاه زیبایت را می خواهد پس نگاهم از آن توست
عشقم تمامی لحظات تو را می خواهند وبرای با تو بودن دلتنگی میکنند
دل من همانند آسمان ابری از دوری تو ابری است
درخشش چشمانم همانند خورشید درخشان انتظار چشمانت را می کشند
پس بدان اگر پروانه سوختن شمع را فراموش کند من هرگزفراموشت نخواهم کرد.
عاشـــــــقـــــــــانـــــــه دوســــــتت خواهــــــــــم داشـــــــــــت.

 شاید  شبي بازگردم

تنها براي سکوت گنگ قناري ها 

شايد لحظه اي دوباره بازگردم

تنها براي آن لحظه که جان دادي

من تمام سوي دلها را مي گشايم در اين زندان تنگ

من سکوت را با سنگي خورد خواهم کرد

تنها براي آن لحظه که سخن نگفتي

من شرابي خواهم آورد با رنگ صدا

به حق روی تو زیباست!

 زندگی تنها

 خداوندا وقتی سرنوشت مرا می نوشتی خیلی چیزها یادت رفت ....

 به من عشق دادی معشوق یادت رفت

به من اشک دادی خنده یادت رفت

 به من دل دادی اما خونه برای دل یادت رفت

حالا من تا ابد اشک می ریزم ولی گله از تو یادم نخواهد رفت ....

دکتر علی شریعتی

طنین آوای من

اگر دیگر نگذاشتند زندگی را ببینم ،

گفته ام که نثرهایم را به چاپخانه بدهند تا چاپ کنند

اما شعرهایم را

که از دستبرد هر چشمی پنهان کرده ام،

بردارند و بی آن که بخوانند ،

همه را ببرند و در شکافته ی کوه ساکت تنهایی ام

صومعه ای هست کوچک و زیبا

و روحانی و مجهول ،

به آن جا بسپارند .

چه در همین صومعه است که من

از وحشت تنهایی در انبوه دیگران می گریختم

و به درون آن پناه می بردم.

همین جا بود که شب ها و روزهای سیاه و خفه و دردناک را به نیایش می گذراندم

در برابر سر در آن که به رنگ دعاست ،

گرم ترین و پرخلوص ترین سروهاهای عاشقانه ام را

خاموش زمزمه می کردم.

و نغمه ی مناجات من ،

از چشم های پر اسرار مناره ای باریک و بلند آن

در آستانه ی هر سحرگاه و در دل هر شامگاه

و در بهت غمگین و اندوهبار هر غروب

در آن کوهستان خلوت و ساکت و مغرور تنهایی من می پیچید.

و همواره انعکاس طنین آن در این دره ،

گرداگرد دیوارهای بلند و سنگی و عظیم کوهستان ، می گردد و می پیچد و می خواند.

حتی اگر برای همیشه خاموش شوم،

حتی دیگر نگذارند فردا برگردم ،

و باز آوای محزون تنهایی سنگین و رنج آلود روح تنهایم را

در زیر رواق بلند و زیبای صومعه ام زمزمه کنم ،

آری

حتی اگر فردا دیگر نگذاشتند که برگردم ،

حتی اگر دیگر نتوانستم آواز بخوانم ،

طنین آوای من که از درون صومعه بر می خاست ،

همواره در این کوهستان خواهد پیچید !

ستاره

ستاره در حال خودنمایی در آسمان بود، آسمان هم هر

لحظه رنگ خود را تیره و تیره تر می‌کرد تا او خود را بهتر

نشان دهد.

ماه لحافی از ابر را با زحمت تمام به روی خود نگه داشته بود

تا مزاحم ستاره نباشد. باد که گویی سعی می‌کرد به ماه

کمک کند، ساکت سر جای خود ایستاده بود.

ستاره با چشمان خمارکرده از عشق همه را نگاه می‌کرد،

می‌چرخید و دامن خود را به مانند بارلین‌ها باز می‌کرد، شور و

شوقی عجیب در او موج می‌زد.

از گوشه‌ی دیگر آسمان ستاره‌ای ظریف و زیبا بیرون می‌آمد،

آرام و با عشوه و ناز. آرام آرام چشمان خود را بر روی

سیاهی باز می‌کرد. ستاره‌ی ما سر از پا نمی‌شناخت.

دوست داشت به سویش پر بکشد و خود را در آغوشش

پنهان کند، اما هر چه می‌دوید انگار رو به عقب‌تر می‌رفت یا

دستی او را پس می‌زد.

ستاره‌ی رقصنده‌ی ما وارد میدان می‌شد. ستاره‌ی بیچاره

دیگر سر از پا نمی‌شناخت. با هر تلاشی بود خود را به چند

قدمی او رساند. ستاره‌ی عشوه‌گر دست در دست دیگری در

حال رقص بود و کور کور!!! ستاره‌ی بیچاره مانده بود چطور

هیجان خود را خاموش کرده و سکوت را میهمان وجودش

نماید!! آن میهمان ناخوانده از کجا آمده بود!!؟ سرش گیج

می‌رفت، کنترل از دست داده و از همان بالا بر زمین فرود آمد.

و نامش را کهکشان گذاشتند.

حسرت !