شاید  شبي بازگردم

تنها براي سکوت گنگ قناري ها 

شايد لحظه اي دوباره بازگردم

تنها براي آن لحظه که جان دادي

من تمام سوي دلها را مي گشايم در اين زندان تنگ

من سکوت را با سنگي خورد خواهم کرد

تنها براي آن لحظه که سخن نگفتي

من شرابي خواهم آورد با رنگ صدا

 توی جاده تک تنها...

 یه مسافر توی شبهام...

 کوله بار غم رو دوشش....

 صدهزار قصه تو گوشش....

 نمی دونم که کجا بود....

 نمی دونم که کجا رفت...

 رو تنش گرد مصیبت....

 توی مرداب حقیقت...

 طعم تلخ یه جدایی...

 اونو با غم داده عادت...

 نمی دونم که کجا بود....

 نمی دونم که کجا رفت...

 فقط این جا رو نمی خواست...

 بی صدای بی صدا رفت...

 رفت...

 رفت...

 رفت...

 دستای سرد و سیاهش...

 چشمای مونده به راهش...

 یه کسی بوده که رفته...

 زندگی شده تباهش...

 فقط این جا رو نمی خواست...

 بی صدای بی صدا رفت... رفت..

رویای با تو بودن...

بازهم برای تو مینویسم تا بدانی که یادتو در لحظه لحظه من جاریست.

باز هم از دیوارهای فاصله عبور میکنم ودر ژرفای لحظه باتوبودن گم میشوم و در آن لحظه رویایی اوج در دریای بی پایان چشمانت غرق میشوم تا در آن لحظه در نگاه تو گم شوم تا خودم را بیابم واز زندان لحظه های بی تو رها شوم.....شاید بتوانم به رویای با توبودن برسم

و چه رویای شیرینی است رویای با توبودن رویایی که دست من را به دستان گرم تو میرساند.آنگاه من در گرمای وجود تو ذوب میشوم در آن زمان دیگر زبان از سخن گفتن عاجز است.

در این رویای دلنشین تنهای دلهای ما هستند که باهم نجوا میکنند، گویی از پیوند دستهای ما روح ما هم به هم پیوند خورده

و چه زیباست رویای با توبودن....

در ذهن آشفته ام مست٬

به دنبال خاطرات تو می گردم تا با آنها کمی آرام بگیرم
راستی برایت بگویم
از وقتی که رفتی چشمهایم
همانند یک کودک بچه خودشان را خیس می کنند
یادت هست وقتی که خیس می شدند...
با دستهای کوچکت روی چشمهایم می گذاشتی تا آرام بگیرند٬ من که خوب یادم هست
دیشب با همان چشمهای خیس پشت پنجره رفتم
گفتم شاید تو٬ نمی دانم کجا٬ پشت پنجره باشی
تا انعکاس صورت ماهت را در ماه ببینم
مثل همیشه که دلتنگت می شدم
تا صبح نشستم
اما نیامدی....

از من رمیده ای و من ساده دل هنوز

بی مهری و جفای تو باور نمی کنم

دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این

دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید

دیگر چگونه عشق تورا آرزو کنم

دیگر چگونه مستی یک بوسه تورا

دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم

افلاطون میگه : اگر با دلت چیزی یا کسی را دوست داری زیاد جدی نگیرش ٬ ارزشی نداره ٬ چون کاره دل دوست داشتنه ٬ مثل کار چشم که دیدنه ٬ اما اگر یک روز با عقلت کسی رو دوست داشتی ٬ اگر عقلت عاشق شد ٬ بدون داری چیزی رو تجربه میکنی که اسمش عشق واقعیه

یکی باش برای یک نفر.... نه خاطره ای مبهم در ذهن صد نفر

خیلی تلخ که ببینی که یه آهو اسیر پنجه های یه شیر شده اما تلخ تر از اون وقتی که ببینی یه شیر اسیر چشم های یه آهو شده

 میدونی بدترین بازی دنیا چیه ؟  اینه که تو چشم بذاری و من قایم بشم بعد تو یکی دیگه رو پیدا کنی  

هوس بازان کسی را که زیبا میبینند دوست می دارند اما عاشقان کسی را که دوست می دارند زیبا میبینند

چقدر بده یكی باشه خسته و تنها و غریب
چقدر بده تو دنیامون دروغ و نیرنگ و فریب
 

                                                                    چقدر بده حرف دل و زبون دوتا باشه
                                                                    چقدر بده دستای تو از دستای من جدا باشه 
 

چقدر بده ما آدما قدر همو نمی‌دونیم
دور كه میشیم از همدیگه به یاد هم نمی‌مونیم
 

                                                                    چقدر بده یكی بگه دوست دارم خیلی زیاد       
                                                                    ولی وقتی بری سفر بگه " الهی كه نیاد "
 

چقدر بده كه آسمون رنگ صداقت نباشه
 تو كوچه‌های شهرمون عطر رفاقت نباشه
 

                                                                    چقدر بده ما آدما گاهی فراموش می‌كنیم        
                                                                    همین دیروز اومدیم و دو روز دیگه بایدبریم

راز شقایق ...

شقایق گفت : با خنده نه بیمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت :

شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری

به جان دلبرش افتاده بود- اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد

ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را و

بسوزانند

شود مرهم

برای دلبرش آندم

شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه

به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و

به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را

رو به بالاها

تشکر از خدا می کرد

پس از چندی

هوا چون کوره آتش زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست

به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز

دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست ؛ خودش هم تشنه بود اما!!

نمی فهمید حالش را چنان می رفت و

من در دست او بودم

وحالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه

روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد

دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد

آنگه

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت

زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را

به من می داد و بر لب های او فریاد

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد

گل همیشه عاشق شد