عشق يک پديده مذهبي است ...

عشق يک پديده مذهبي است، بزرگترين پديده مذهبي که وجود دارد. اين عشق است که به نيايش تبديل مي‌شود. اگر کسي را دوست بداري نبايد به هيچ کس ربطي داشته باشد، چرا ديگران بايد موضع دفاعي بگيرند؟ اگر ناراحت شوند بايد مشکلي در آنان باشد. شايد آنان احساس حسادت کنند ولي نمي‌توانند حسادت خود را نشان دهند، پس خشمگين مي‌شوند. يکي از مرشدان بزرگ صوفي گفته: «من بايد خويشتن را در ديگران خالي کنم، در اشکها و در لبخندها و در آغوش گرفتنها، اين راهي است که انسان خالي مي‌شود و آماده مي‌گردد تا خدا وارد شود.»
در يک لحظه وقتي شخصي خالي شد، ناگهان همه چيز سرشار از خداوند مي‌گردد. وقتي کسي را در عشقي عميق ببوسي، خودت را در ديگري مي‌ريزي. اين راه خالي شدن از خويشتن است و وقتي کاملا خالي شدي، خداوند وارد مي‌گردد. خالي شدن يعني در مراقبه به سر بردن. من مايلم تمام دنيا در محيطي عاشقانه همديگر را در آغوش بگيرند.